namimiss ko na nga - ang taong dati rati'y nagpapakilig sa akin. ang taong hininhintay ko para lamang makita. ang taong parati kong nais panghimasukan para magalit at pansinin ang akong nagpapansin.
ngunit magkahiwalay na kami ngayon. madalang ko na rin siyang makita o makausap kahit makatext. kaya ayaw ko ng ulan - ang ulang inari niyang kanya. kaya ayaw ko ng misteryosong tao dahil naaalala ko siya sa kanila. kaya ayaw ko ng taong malalim dahil dinadala nila ako patungo sa alaalang kanya.
oo tama, ang sulat na ito ay kahimig ng mga sulating naisulat ko na para sa kanya. iisang linya, iisang hilahil, iisang kawalang pagasa. namimiss ko na nga siyakahit hindi ko alam ang tagalog sa sakitang iyon. basta sa tuwing bubuksan ko ang aking mga nakasave na mensahe, ang sa kanya ang parat kong tinitingnan.
napagkasunduan na namin ng sarili kong kung hindi man bigla ay dahan dahang ibaon sa alaala ang taong naging inspirasyon ko sa bawat tala kong tungkol sa pagibig, pagasa at pagkabigo.
nakakatawang kahit ni silip sa pagasa ay hindi ko nakita sa kanya pero umaasa ako at patuloy na aasa. at patuloy akong sumasaya. sa pagitan ng katahimikan, ng doon at dito, ng siya at ako ay sumasaya ako. ngumingiti pa din ako kapag bumabalik ang alaala. mahal ko pa rin siya kahit matagal na. matagal na nGa.
patuloy at paulit ulit kong binabasa ang kanyang hilang tuldok na produkto ng itim na sabaw ng kanyang utak. di ko inaasahang maapreciate niya ang talang ito o basahin man lang pero umaasa ako.
paulit ulit. pabalik balik sa kahapon at sa kanya, sa akin at sa di nawawalang pagmamahal at pagasa.
tama. miss ko na nga siya ng lagi, ng araw araw, ng walang patid. malayo siya sa akin ngunit gaya ng layo ng robinsons lipa sa sm ganung kalayo ang agwat namin sa isa't isa. pero gaya ni genevieve asenjo "ANG PAGIBIG AY DISTANSYA"
kaya nawa'y lumayo pa siya.
