Tuesday, December 21, 2010

SALAMANTATIONS


magulo akong kausap. ngayon ko lang napatunayan. pati nga nararamdaman magulo rin kung minsan. malungkot ako ngayon mamaya iba na naman. hindi ako consistent na tao. hindi ako magaling tumupad ng pangako. kat’wiran ko “pinangakuan ka na nga gusto mo pang tuparin”-piolo.

kagaya ngayon, nalulungkot ako pero nakatagpo ako ng maraming dahilan para maging masaya. kahit pa maraming tao ang ayaw sa ‘kin (sabay maiisip mong ‘naman!’) at kahit pa feeling ko medyo ako’y talunan dahil sa pagasa sa mga taong pangako lang ang aking kayang bitiwan—masaya ako. bawal? marami akong dapat pasalamatan pero hindi ako masyadong showy na tao para akapin sila at ipagsigawang “salamat!!!”. di ko kaya yun. naiisip ko pa lang na gagawin ko yun nangangatal na ako sa ..period.

teka pano ko ba to sisimulan. nauuta ako, baka kasi meron akong makaligtaan tapos sabihing “asar ka naman pati ako kinalimutan?” ito na sisimulan ko na.


ke Lord- kahit ganito ako alam ko namang gets Nya ang pinagkakaganito ko. gets na gets Nya ko. di ko na kelangang magpaliwanag kong bakit ko yun ginawa o bakit hindi ko nagawa yun.

sa pamilya ko- sa walang sawang pagunawa. alam na nila yun. babawi na lang ako sa gawa.

sa TRIBO ng THE BEAT- ang higit sa kaninuman ay kilala ang likaw ng aking bituka. mula sa paborito kong apple at orange. sa walang hanggan kong pagsasalita at kung ano pang kalokohan. kaya kong gumala ng walang dala o magsaya ng walang pera pero yung sandaling maiisip kong di ko sila nakilala, teka parang di ko ata kaya. kay eic, kenn, marlon, reg, gerald, janine, aiko, lea, ceilo, nerie, khien at sa lahat ng bago sila ang dahilan kaya kinakaya ko lahat. para sa kanila. para makapanglibre ng bonggang bongga.

sa wave 28- sa unang taong nakilala ko sa trabaho. kay buen at albert na di ko na nakikita (di ko kayo tinataguan..pramis di talaga!) sa walang kapantay na ligaya sa loob ng sinehan at butt spell sa harap ng iba. sa experience na magtiwala sa bagong kakilala. hindi ako mangangako pero gagawa ako ng paraan sa muling pagkikita.

sa trainers, asg at ka-team mike- salamat sa suporta, sa pagintindi sa bawat DSAT na dumarating at sa walang sawang pagsasabing “ganyan talaga, bawi na lang sa susunod”. salamat sa pakikisama.

ke TL Mike- salamat sa pagintindi sa pagkakamali, sa panget na survey, sa lahat ng pagunawang di kayang pantayan ng sinuman sa trabaho. sa sobrang pasasalamat ko sayo, ayaw ko ng umalis sa team mo. sabi ko pa nga “baka magresign ako pagnawala sa sa team mo” ang sabi mo “baliw”. na-appreciate ko.haha

sa orange at sa apple- sa pagsama sa akin sa panahon ng kalungkutan.

sa aking inirog dalawang taon na ang nakakaraan hanggang ngayon- di ako umaasa, nagbabakasakali lang. pero salamat na rin sa pagtuturo sa akin ng aral tungkol sa pagibig na “hindi lahat ng gusto natin, gusto tayo”. salamat din sa pagbabahagi ng isipan mo. salamat. marami akong natutunan dahil sayo.

sa bfness ko- salamat. kahit di naman tayong laging magkasama at kahit pa nga hindi bestfrend ang turing mo (ata), salamat na din. ginawa mong kakaiba ang taon at ang aking birthday nung nangako tayong magiging magbestfrend (forever?)

ke uneng – salamat. yun lang.haha. sa pagteteks kahit nasa trabaho ka, kahit lasing ka, kahit nasa date ka (ata), at kahit wala ka ng cellphone salamat talaga. kahit ilang saglit sumasaya si luka.

ke mark Kevin- salamat sa pagkaibigan sa FB. salamat dahil sayo sa FB ako ay may binabalikan. salamat sa pagintindi sa kaartehan. kailangan kitang pasalamatan. bayad sa kakulitan. daghang salamat sa imo.

kay efel- sa pagsishare ng tungkol ke palalabs at sa pagbahagi ng kapiraso ng iyong pagiging kwentista.

sa mga youth- salamat din sa walang sawang pagiisip ng paraan para sumaya ang samahan.

SA LAHAT ng di nabanggit- salamat.

sabi nila kapag naalala mong magpasalamat sa lahat inihahanda ka ni kamatayan. ako naman wa cares kahit pa nga ako’y kanya ng pinagpaplanuhan. kung talagang di na kayang ipagpaliban eh ano pang magagawa ko.

BASTA SALAMAT SA INYO.

Friday, December 17, 2010

PANAGINIP



...sana kung ayaw mo na, sabihin mo lang bago ako mawala...- mayonnaise

kalungkutan.

hindi ako iyakin...di ako umiiyak sa harap ng maraming tao...kalokohan ang pagiyak sa drama, sa sine, sa lalaki sa kahit anupaman.

pero ngayon gusto kong magwala at umiyak. sa harap ng lahat. gusto ko lang ang ginagawa ko. anong point ng paggawa ng bagay na ayaw mo pala. pero minsan hindi lahat ng gusto mo ay makakapagpasaya sayo.

kagaya kagabi. gusto ko naman ang ginawa ko kaya lang sumaya ba ako pagkatapos. ah oo nga pala. sumaya ako kasi nariyan sila.


masaya nga pala ako sa kanila. lokohin man at paikut ikutin ako ng mundo at ng buhay kahit maghalinhinan pa sila, sa TRIBO talaga ako sasaya. pero pagkatapos ng masayang yun, ito ako. nagsisisi? pwede rin. pero hindi ako nanghihinayang. wag. bawal.

masakit ih. may kung ano sa aking hindi natapos ng gabing yun. hindi natapos ng apple at orange, ng manila.

ah oo nga. siya. maganda ang gabi maliban sa kanya.

wala akong dapat pagsisihan. pasensya kelangan kong kumbinsihin ang sarili ko para makahinga. mahirap kasing sisihin ng sarili. ewan. gawain ko yun.

pero sana nagpasabi sya. sayang kasi. ang effort ang lahat. ang panahon ko sa kanya, ang tawa ang oras ang lahat na.

nanghihinayang pala ako. pero hindi sa pera at hindi sa hindi nagpakitang makata, pero nanghihinayang ako.

ayoko na. nasabi ko rin sa kanya. para matapos na. ang sabi nya "ok pasensya" sabay tawa. ang saya saya.

tama na. hanggang dito na lang muna. teka hihinga lang para naman hindi kapusin.

iyakin.

='(

MASAYA



di na ako nakakapunta dito...busy? medyo..may trabaho na kasi. wala na rin siguro akong pupuntahan dito, hindi dahil wala ng bumabasa sa mga nakasulat dito kundi dahil wala na ang aking sinusulatan...

pero sumusulat pa rin ako...mahaba, maikli, ngunit kalimitan panay simula...madalang na akong makatapos kahit isang talata. tamad na akong humawak ng panulat - wala na rin naman ako sa dyaryo ng the beat, wala na rin naman ang aking makata.

nasa puso ko pa rin naman ang pagsusulat kaya lang--kagaya ng lumang kasintahan, nasa puso pero hindi na masyadong napapagtuunan ng pansin. parang kahapon minsan lang maalala kapag lang nade- dejavu.

para rin palang pag-ibig, sa simula lang masarap (Bamboo).

kalungkutan. bakit nga ba ako malungkot. kasi naman yung taong mahalaga sa akin na sa facebook ko lang nakikita lagi pa akong walang halaga (hindi si makata-nakikita ko s’ya). yun namang parati kong katext wala ding kwenta. wala namang maganda.

nabubuhay ako ng ganito lang. kalat sa Lipa. ilipad-higupin ng malamig na umaga para umabot sa trabaho. pagdating naman tatamarin ka lang tapos magpapatugtog ka ng malungkot sa tenga maya maya emo ka na. ganun ako. lahat dinadaan sa kanta.

kaya walang pumapansin sakin. kasi di ko din naman sila pinapansin. pasok ka ng dept store magpasak ka sa tenga, instant wala ka na sa ikot ng mundo ng magtitinda na walang ibang tanong “ anong hanap?” minsan natutukso akong sumagot ng pabalang pero napipigilan pa naman.

matagal na nga akong di nasulat. wala na ang likas na kwentista. hindi na rin maganda ang katha ng letra. ang iba masakit sa tenga. ano naman? sabay pasak ng musika sa tenga.

napadaan lang ako dito, bukod kasi sa kanta—letra ang kasama ko sa t’wina. hindi “hobby” sa akin ang pagsusulat. buhay. nabanggit ko na ata pero ayos lang. emphasis.

aalis na ako. kung nagbasa ka, salamat. kung magcocomment, ayus na rin sana. kung wala kang “say”, wala na akong problema. kung na-boring, magpasak ka ng kanta sa tenga.


PAALAM (na naman!?)


GOODBYES ARE INEVITABLE... NAINVENT KASI YAN SO WE CAN SHOW PIPOL WE LOVE HOW MUCH DEY MEAN 2 US AND TREASURE EVERY MOMENT AND EXERT EFFORT. PAG DUMATINGUNG TIME DAT WE HAVE 2 FINALLY SAY GOODBYE WE WILL NOT HAVE REGRETS DIBA?





yan ang eksaktong mensaheng natanggap ko galing sa aking trainor na si boss arlyn susa. natuwa akong naiintindihan nya ang bagay na pinagdadaanan ko.ang bagay na nagbibigay sa akin ng dahilang kumatha, ang bagay na nagbibigay sa akin ng lungkot at nagdudulot ng sakit at paulit ulit na pagkadala.

ang pakikipagpalagayan ng loob sa ibang tao ang isang bagay na may kahirapan para sa akig gawin. una dahil sa karanasan at paniniwalang lahat ng taong darating sa buhay mo ay aalis din lamang naman. ang salitang GOODBYES ARE INEVITABLE... ay hindi iisang beses ko lang narinig pero hindi ko pa rin makuha ang logic sa salitang paalam

bakit kailangan pang dumating ng isang tao kung aalis din lamang naman sila.. ='(

sinimulan ni derks, ng tribo, ni renz, ni benjo, ni ed, ni buen, ni albert, ni darwin, ni alfred, ni kuya noel, ni boss eric, ni boss darl at ni boss arlyn...

nakasanayan ko na ang buhay ikasama sila...tapos sa GOODBYE lang pala magtatapos ang lahat...

sabi nga ng isang makata "kung ayaw mong masaktan ng ibang tao wag mong ipagkatiwala ang kaligayahan ng araw mo sa kanila" tama...mabuhay ba ng magisa ang ibig sabihin nito... Sabi nga kung sa daang yun ay paulit ulit kang nadarapa bakit kailangan mo pang bumalik doon...

kung sa pakikisama at pagtitiwala ka sa iba paulit ulit na nasasaktan bakit babalik at babalik ka pa din dun..

ang PAMAMAALAM ang isang bagay na di ko nakasanayan..ang paalam ang isang bagay na di ko kayang iwasan at paulit ulit na nagbabalik ng lungkot..

sana isang araw paggising ko di na uso ang goodbye...

isa pang goodbye...di ko na malulunok yun...

nawa'y masulusyunan ng anghel sa ibabaw ng demonyo sa bilog na bote ang kalungkutang ito...

='(


LinkWithin

Related Posts with Thumbnails