Nung Minahal Kita

LARAWAN GALING SA GOOGLE

nung minahal kita marami akong tanong--pano kung masaktan lang ako ulit

--pano kung maglolokohan lang pala tayo?

--pano kung di pa pala ako handa?

--pano kung malaman ng mga magulang ko na ganyan ka?

--pano kung kagaya ng dati magsawa lang agad ako?

--pano kung mahalin kita tapos wala lang palang mangyayari?

--pano kung malaman mong babae ka talaga tas iwan mo lang ako gaya ng ginawa ng iba?

--pano kung magsawa ka?

--pano kung di ka kayang tanggapin ng mga kaibigan ko?

--pano kapag nagkita tayo?

--pano kita hahalikan baka kasi mailang ako?

--pano kung di ko kayanin ang layo?

--pano kung?

pero alam mo nung minahal kita--napatunayan ko ang kahulugan ng mas maraming tao sa unconditional love

--nalaman ko na kahit ano pa, sino pa, at taga-saan pa ang mahal mo, mamahalin mo pa rin sya

--naging masaya ako

--nagkaroon ng direksyon ang matagal ko nang patapong buhay

--nagkaroon ako ng dahilang gumising sa bawat kong umaga

--natutunan ko salitang MAHAL KITA

--lalo kong pinahalagahan ang bawat araw na kasama kita

--nagkaroon ako ng ngiti sa bawat puyat, sa wala sa oras na tawag 

--nakayanan kong magtiis para sayo

--umiyak ng hindi bilang ang luha kundi umiyak ng maramin

--natuto akong magpahalaga

--magbilang ng araw na kasama ka

--masarap ng gumising sa umaga para lang basahin ang mga mensahe mo na nagpapangiti sa akin at sa aking kahoy na puso.

at higit sa lahat

--MINAHAL TALAGA KITA! ♥

alam kong hindi habang buhay ang relasyong meron tayo... at ang ginagawa ko inaalala ko at ginagawang mahalaga ang bawat araw na kasama kita, dahil alam kong isang araw aalis ka, iiwan mo ako at alam kong hindi ako iiyak sa mga panahong yung. Hindi dahil hindi kita mahal kundi dahil higit sa luha marami kang naiturong bagay sa akin.

kung mauulit ko ang buhay na meron ako ngayon, pipiliin ko pa rin ang panahong nakilala at minahal kita, mali man sa paningin ng iba... ang alam ko mahal kita, walang pero, bakit at paano.

sya nga pala, sa kahit na anong problemang harapin natin kakayanin ko para sayo... mamahalin kita ng hindi naghahanap ng mga paano...mamahalin kita dahil minahal kita ng ganyan..with all your strengths, perfections and imperfections :*

mahal kita kahit magkasing haba ang buhok natin at pareho tayong nagpapalda :D

Sa Nagmamay-Ari ng Pusong Bato

From Google

Tumigil sa pag-inog ang mundo at nawala ang tikatik ng relo. Tumigil ang lahat ng tao. Maging si Manong driver na nagtatawag  ng pasahero ay napatigil ng nakanganga. Maging ako ay di makagalaw pero malinaw ang lahat sa akin. Ang tanging gumagalaw lamang ay ikaw—dahan dahang lumilingon sa pinanggagalingan ng malakas na dagundong ng kabadong puso.

Tumutok ang iyong mata na wari’y nagtatanong ng milyong bakit. Nang sanlibong bakit siya at hindi ang iba. Bakit ang siyang di marunong magmahal? Bakit ang siyang hindi marunong makiramdam?

Yari sa bato ang pusong nalilibugan sa gabukan. Walang maasahang pagmamahal sa tuod na inaalayan ng pusong walang tinakbo kundi ang daan patungo sa unang araw ng makita ka’t agad minahal ng lubusan.

Nanghinayang ang kabadong puso sa lakas ng dagundong na narinig ng lahat. Umismir ang nakarinig at napayurak ng malapot na tila gatas sa baku-bakong daan. Napailing ang ilan na napagwaring—walang utak lamang ang iibig sa pusong kasing tigas ng bato ang  nilalaman.

Ngunit ako’y patuloy na nagmamahal sa bato dahil nangarap akong mapapalambot ng pinakamahinay na tikakatik ng ulan ang lahat ng matigas na bato. Tatangis muna ako sa  bawat gabi. Hanggang sa susunod na pagkikita ay masabi ng ibang lalambot din ang pusong bato sa pusong umaasa ng kamunting pagmamahal.

Bato man ang puso at di marunong tumugon sa sanlaksang pagmamahal na mula sa nag-alay, magmamahal rin ang bato at ang nag-alay ay maghihintay kailanman abutin ang pagmamahal na iyon.

Uminog nang muli ang mundo. Patuloy na nagmamahal ng semento at aspaltadong daan ang may pusong bato—patuloy na nagpapasakit sa nagmamay-ari ng kabadong puso.

Ngunit parehas na naghihintay. Ang isa’y kailan titigil lahat ng kahibangang ito at ang isa’y kailan lalambot ang pusong bato at di na muling magiging luhaan.

FOR YOU!

FOREVER and a DAY

CHASHIN :)

7/26/2012

11:22PM

(read with a background of  FOREVER AIN'T ENOUGH J HOLIDAY) :)))

(start reading when first verse starts)

Mahal kita ng ganito kalayo.

Alam mo marami pa akong gustong sabihin sa’yo. Pero ang alam ko, mas maraming pasalamat at marami ring pasensya. Uunahin ko muna ang mga salamat:

Salamat sa pagtitiwala—sa layo ng Palawan at Batangas ay nakuha mong magmahal.

Salamat sa pagpapaalala—na kumain, na maging mabuting tao ako higit sa pagasa ng mga taong maging mabuti ako, na watch out ko ang bibig ko, na mahal mo ako, na iyo lang ako at akin ka lang.

Salamat sa pagmamahal sa kung sino ako. Walang halong pagkukunwari—sabi yan ng instinct ko.

Salamat sa pagunawa sa malaki kong sapak at konti kong katangahan.

Salamat sa pagpapatawa.

Salamat sa pagbibigay ng ngiti lalo kung mag-isa lamang ako o kaya ay nakasakay sa sasakyan.

Salamat sa tiwalang tatagal tayo ng matagal.

Salamat sa pagintindi sa mga tampo ko, mood swings, at mga wala lang.

Salamat dahil pinakita mo sa akin ang saya ng mabuhay kasama ka.

Salamat sa mga load nainaagaw pa natin sa bunganga ng leon.

Salamat sa pagtitiwalang mamahalin kita.

Salamat dahil binigyan mo ako ng pagkakataong mahalin ka.

Salamat sa pagsasabi ng mga sekreto mo.

Salamat sa dalawang buwan mo sa buhay ko.

Madami pa akong ipagpapasalamat, alam ko. Madaming madami pa—wala lang lumabas sa utak ko. Utak ko talaga minsan masyadong selfish pagdating sayo. Pati alaala gusto kanya lang. Pero alam mo, higit sa lahat na gusto kong ipagpasalamat ay:

SALAMAT SA PAGMAMAHAL

Pasensya naman J

Pasensya sa pagiging tampuhin ko.

Pasensya sa pagiging unpredictable.

Pasensya sa pagiging unconsiderate.

Sorry sa mga pagsabay ko sa galit/tampo mo.

Sorry sa mas maraming pagkakataong di kita maintindihan (pero di ko sinasabi sayo)

Sorry sa mga pinagseselosan mo.

Sorry kasi minsan makitid ang utak ko.

Sorry sa lahat lahat na—mga naging kasalanan ko at magiging kasalanan ko pa :)))

Pangakong mamahalin kita ng habang buhay. Magkaasawa man ako o magkaJOWA ng iba :D

Alam mo ang totoong dahilan kung bakit ayaw kong magbibreak tayo? Ayaw ko kasing isiping matatapos ang tayo at mawawala yung ganito. :((( Di ko kayang isipin na mawawala ka sa kin. Masakit kaya yun.

Kwentista talaga tong mahal mo. Malandi sa salita pero bargas sa personal. Lagi mong tatandaan na mahal kita, sa kung ano ka. Sa pagitan ng mood swings mo, pagiging tampuhin at selosa. Sa pagiging makulit, masayahin :D… Mamahalin kita hanggang gusto mo, hanggang gusto mong adito ako sa buhay mo.

Mejo madrama ang sulat na to :))) Alam mo naman, madrama tong isang to’. Pero mahal ka kahit ano pang sabihin ng ibang tao.

HAPPY 2^nd MONTHSARY babyKO! Salamat, sorry, iloveyou.

Mahal kita ng mas tatagal pa rito. Hinahamon ko ang kapasidad kong magmahal, ang layo at ang sasabihin ng ibang tao.

Mahal kita na hindi kayang ikumpara sa mga naging nakaraan mo. Hindi ako kagaya ng mga yun. MAHAL KITA at di kita sasaktan gaya ng ginawa nila sayo. Lagi kitang mahal. Araw-araw. :DDD

Tinalo ko si Noynoy :))) Kung siya nain-love kay Cory ng 3 beses—ako nain-love ako sayo ng araw araw.

Di ko napansing ang haba haba na pala nito:))))

Baka naILYA ka ng magbasa :D

Basta MAHAL kita ha! 

SA PAGITAN NG TAMA AT MALI, NG PWEDE AT HINDI

Minsan naiisip ko na hindi naman mali ang magmahal ng sobra. Yung sagad, yung tipong wala nang ibang mahalaga sa iyo kundi sya. Sa tingin ko fair naman yun. Kasi mahal mo ee. Parang hindi ko kayang magmahyal ng half-half. Sino ba namang kayang magmahal ng kalahati lang kapag adun ka na sa isang relasyon. Nasasabi mo lang naman ang mga ganung bagay kapag wala ka na sa relasyon. Kapag broken-hearted ka na. Kapag nakuha mo nang magsalita ng hindi nagmamahal. Kapag nagmamahal ka naman hindi mo naman kayang diktahan ang puso. Ang alam mo, nagmamahal ka lang.

Sino ba naming kayang magsabi sa iyo na ito ang mahalin mo, ganyan ang gawin mo kapag nagmamahalan kayo. Ganyan, ganito. Impossible. Wala.

Ang nagmamahal sa isip ay hindi totoong nagmamahal. Ang totoong umiibig hinahayaan ang puso nya. Ang totoong nagmamahal nagtitiwala sa puso nyang hindi sya ipapahamak nito. Ang pag-ibig ay pagmamahal—hindi pagiisip.

Ngayon tataasan mo ako ng kilay. Maraming ‘hindi kaya’ sa isip mo. Pero kaya mo bang maglecture ng pagibig. Kaya mo ba itong hindian o tanggihan? Hindi ka pa ba nagmamahal buong buhay mo?

Ang pagmamahal ay pagmamahal kahit sa an mo daanin ito. Minsan sa maling tao—pero pagmamahal yun. Minsan sa maling lugar—pero mpagmamahal yun. Minsan sa maling panahon at pagkakataon—pero pagmamahal yun.

Pero minsan madaya ang pag-ibig. Kaya ka nitong iturn down. Kaya kang dayain. Kaya kang paiyakin, saktan, at worst—patayin. Ang maganda lang naman dun ay ang experience, na nagmahal ka ng totoo, ng sobra, ng lahat sa iyo. Kaya tayo nasasaktan dahil totoo tayong nagmamahal.

Kaya ako nasasaktan dahil nagmahal ako.

Ng gawin ko ang talang ito nasa kalagitnaan ako ng tamang pagmamahal sa maling tao pero hindi ako nagsisisi sa nangyayari. Nasasaktan, oo. Pero hindi at wala akong dapat pagsisihan. Hindi man ako umaasa na mamahalin nya ako pabalik lagi akong nagpapasalamat dahil sa likod ng lahat ng sakit sa-kit na idinulot sa akin ng pagibig nagmamahal pa rin ako. Ginawa akong matapang ng pagmamahal. Pinalalakas niya ako. Sinususugang tumayo at magmahal muli. Wag matakot. Wag manghinayang. Patuloy na magmahal.

Kaya ako patuloy akong magmamahal ng tamang pagmamahal hanggang matagpuan ko ang tamang tao sa tamang lugar sa tamang panahon at pagkakataon.

In this verge of loving and hurting only you can understands yourself. No single soul can understand this foolishness. No one. L

BAYNTE DOS

Hindi na muna ako mangangarap ng lalampas sa bukas. Hindi na muna siguro. Wala pa akong kapasidad na mag-isip ng hihigit sa kaya kong isipin. Hindi naman sa napanghihinaan ako ng loob pero malamang sa oo na napipigilan akong magisip at mangarap ng mga bagay na mukhang imposible pero alam kong kakayanin ko.

Masakit mang aminin ngunit ito’y isang pansamantalang pagsuko sa pakikibaka ko sa lugar ko rito sa mundo. Nagsisinungaling ako kung sasabihin kong alam kong lilipas ito. Alam ko hindi pa—hindi pa agad.

Maraming akong pagkakataong makabawi sa kinalalagyan kong ito pero alam kong hinayaan ko ang sarili kong lunurin ng mga bagay na hindi ko kaya. Nilamon ako ng malalaking problemang pumapatong sa balikat ko upang hindi na muling makabangong muli.

Nakatatawang sa kabila ng mga nararanasan kong ito ay nakukuha ko pang magpayo sa ibang tao ng mga dapat at hindi nila dapat gawin. Parang nais kong maawa sa sarili ko, hindi, mali—ayoko sigurong umabot sa kabuktutan ng pagkaawa at pagpapaawa. Mas madali lang sigurong sabihin ang lahat kaysa sa gawin ito. Teorya ang lahat ng pagbangon sa pagkadapa, ng pagtawa sa kabila ng kalungkutan, ng pangangarap kahit wala ka ng mahawakan. Trial ang error. Pero laging lalamang ang error dahil narito pa rin ako.

Ang paulit ulit ng masungit na kalagayan ng walang ibang tatakbuhan at wala ring malalabasan.

Minsan iniisip ko ang katotohanang ako ang nagkulong sa sarili ko sa lugar na ito. Ikinandado sa labas upang wala ng malabasan. Sa kabila ng lahat ng ito wala akong inaasahang maglalabas sa akin dito—ako rin lamang.

Sa ganitong panahon ng kalituhan, ng pagkabaon sa pagiisip at pagbubuntong hininga marapat lamang na wala kang aasahan na magliligtas sa’yo. Pipi lahat ng taong hinainan mo ng payo noon. Bingi ang mga taong pinakinggan mo ang pagtangis nung naunang panahon. Walang kakayahan ang pinas-an mo noon upang dalhin sa mas maliwanag na kinalalagyan. Lahat sila wala kang dapat asahan.

Iisipin nilang madaling bagay lang ang iyong pinagdadaanan at alam nilang higit sa lahat ikaw ang maglalabas sa sarili mo sa kalungkutang pinasukan.

Pagod na nga siguro ako. Sapat na ang nauna at nasayang na pagtitiwala. Ubos na ang lahat ng kapasidad pa sa sunod na pakikipag-kaibigan. Said na ang lahat ng pakiramdam.

Ayoko na. Wala na munang lalampas sa talang ito. Tapos na. Gaya ng gulo ng utak ko at ng pinupunto ng sulat na ito hindi ko rin maisaayos ang buhay ko.

Baynte dos taon na kong paulit ulit sa ganito. Sawa na ako. Hihintayin ko na lamang mamatay ang pakiramdam upang gaya ng iba’y maging ipokrita ako sa sayang dala ng mundo ito.

Masaya na ako. Salamat. KALIGAYAHAN. J