Habang naglalakad ako nakita kong hubad ang Pilipinas, napagtanto kong walang dangal ang mga kababaihan, walang paninindigan ang mga kalalakihan at walang kinabukasan ang mga kabataan. Iyan ang Pilipinas na wala akong nagawa upang bihisan. Wala akong nagawa kundi pagmasdang gahasain ng panahon. Hinalay nang kinakalinga niya ang Pilipinas. Ang mga Pilipino ang gumahasa at nagnakaw nang dangal sa bansang hindi ko hinainan ng aking lakas at ng aking papuri.
Ang mga batang walang panty sa daan ay lalaking naghuhubad sa harap ng karamihan. Ang mga batang lalaking nagtitinda ng sampaguita upang buhayin ang ama niyang lasinggero ay lalaking sanggano sa kanto at mga pondohan. Wala nang bukas para sa susunod na iluluwal ng bayang walang bisa.
Ang Pilipinas ay bayang may batas na hindi maintindihan at ang mga nakakaintindi ay hindi sumusunod. Ang bayang lahat ng nagtatapos ay nangingibang-bansa at ang mga nalinlang ng illegal recruiter ay nagsusumikap na lang na magtrabaho sa bayang hindi sila kayang palamunin. Ang bayang ang ibang lahi ang mayayaman at ang mga Pilipino ang alipin sa bayang siya ang nagmamay-ari. Ang bayang totoong bato ang mga bayano at ang buhay na bayani ay hindi kinikilala.
Muli akong naglakad at natagpuang naghihingalo na ang bayang pag-aalayan ko ng diploma upang magbawas ng mangmang. Naisip ko—ano ba talaga ang magagawa ko? Iisip ba ako kung paano tutulong o di kaya’y wag na lang maglakad kinabukasan?
No comments:
Post a Comment